/Վերհուշ/
Դեպքի մասին ինձ հիշեցրեց ֆեյսբուքյան մի նկար և հերթական Ֆրանկոֆոնիայի օրերը Հայաստանում
Մի անգամ /դեռ մեքենա չունեի/ աշխատանքի էի գնում, իսկ ես քաղաքից դուրս եմ աշխատում, կանգառում սպասում էի տրանսպորտին, բայց և մտածում, որ երևի ուշացել եմ ու այդ պահին մի մեքենա կանգնեց, հարցնում էին, թե ճիշտ են արդյոք գնում Դիլիջան, դե իմ ճանապահին էր, խնդրեցի ինձ էլ տեղ հասցնել:
Սփյուռքահայեր էին ու միանգամից ինձ հարց տվեցին.
-Ինչու՞ են Հայաստանում մարդիկ «շնորհակալության» փոխարեն՝ «մերսի» ասում:
-Դե, արդեն մտել է առօրյա խոսակցականի մեջ, երևի ավելի կարճ է, հարմար ձև և այլն. բայց իհարկե, ոչ բոլորն են «մերսի»-ն օգտագործում, ես կասեի քչերը...,-փորձում եմ ազգիս արդարացնել ես:
Հասանք Լերմոնտովո, ես պիտի իջնեմ, հրաժեշտ տալիս բարի ճանապարհի հետ շնորհակալության փոխարեն ասացի՝ «մերսի»...
Ու մինչ օրս՝ դա իմ վերջին «մերսի»-ն էր...
Ահա և Ֆրանկոֆոնիայի օրեր Հայաստանում, ֆրանկոֆոն ժողովրդիս համար..
Դեպքի մասին ինձ հիշեցրեց ֆեյսբուքյան մի նկար և հերթական Ֆրանկոֆոնիայի օրերը Հայաստանում
Մի անգամ /դեռ մեքենա չունեի/ աշխատանքի էի գնում, իսկ ես քաղաքից դուրս եմ աշխատում, կանգառում սպասում էի տրանսպորտին, բայց և մտածում, որ երևի ուշացել եմ ու այդ պահին մի մեքենա կանգնեց, հարցնում էին, թե ճիշտ են արդյոք գնում Դիլիջան, դե իմ ճանապահին էր, խնդրեցի ինձ էլ տեղ հասցնել:
Սփյուռքահայեր էին ու միանգամից ինձ հարց տվեցին.
-Ինչու՞ են Հայաստանում մարդիկ «շնորհակալության» փոխարեն՝ «մերսի» ասում:
-Դե, արդեն մտել է առօրյա խոսակցականի մեջ, երևի ավելի կարճ է, հարմար ձև և այլն. բայց իհարկե, ոչ բոլորն են «մերսի»-ն օգտագործում, ես կասեի քչերը...,-փորձում եմ ազգիս արդարացնել ես:
Հասանք Լերմոնտովո, ես պիտի իջնեմ, հրաժեշտ տալիս բարի ճանապարհի հետ շնորհակալության փոխարեն ասացի՝ «մերսի»...
Ու մինչ օրս՝ դա իմ վերջին «մերսի»-ն էր...
Ահա և Ֆրանկոֆոնիայի օրեր Հայաստանում, ֆրանկոֆոն ժողովրդիս համար..
Комментариев нет:
Отправить комментарий