Թումանյանն ասում էր. «Երկիր ունենք―չենք ճանաչում, պատմություն ունենք―չենք ճանաչում, ժողովուրդ ունենք―չենք ճանաչում, գրականություն ունենք―չենք ճանաչում, լեզու ունենք―չենք իմանում»:
воскресенье, 30 ноября 2014 г.
Ամենայն Հայոց Բանաստեղծը
Թումանյանն ասում էր. «Երկիր ունենք―չենք ճանաչում, պատմություն ունենք―չենք ճանաչում, ժողովուրդ ունենք―չենք ճանաչում, գրականություն ունենք―չենք ճանաչում, լեզու ունենք―չենք իմանում»:
суббота, 29 ноября 2014 г.
Քոբայրավանք և Բարձրաքաշ խոնարհված եկեղեցի
Ներկայումս Սանահինի միջնադարյան վանական համալիրը գտնվում է Հայաստանի Հանրապետության Լոռու մարզում, համանուն գյուղում,
1996 թվականին ՅՈՒՆԵՍԿՕՅ-ի կողմից Հաղպատի վանքի հետ միասին ճանաչվել է համաշխարհային մշակութային ժառանգության մաս։Սանահինի վանական հաստատությունը հիմնել է Հայոց թագավոր Աշոտ Գ Ողորմածը 966 թ.-ին։
Սանահինի միջնադարյան վանական համալիրը X-XI դդ. եղել է մշակութային կենտրոն, ունեցել բարձրագույն տիպի դպրոց, դրան կից հարուստ գրադարան։ /կարելի է՝ 05395 00:28 – 1:30 /
Սանահինի համալիրի կազմում են Սբ. Աստվածածին և Ամենափրկիչ եկեղեցիները, 3 գավիթ, գրատունը, զանգակատունը, ակադեմիան, Սբ. Գրիգոր փոքրաչափ եկեղեցին՝ մատուռը։
Համալիրի հնագույն եկեղեցին՝ Սբ. Աստվածածինը, կառուցվել է 928-944 թթ.-ին։ Գմբեթավոր դահլիճը այդ տիպի վաղագույն օրինակներից է։ Ներսում պահպանվել են որմնանկարների հետքեր։
понедельник, 24 ноября 2014 г.
Հրանտ Մաթևոսյան «Հացը»
Թեման սկսելուց առաջ աշակերտներին ասացի. «Գիտեք, Մաթևոսյանին շատերը չեն կարդում, պատճառաբանելով` բարդ է, դժվար է հասկանալը»:
Երբ թեման ավարտեցինք, հարցրի. «Բարդ էր արդյոք գրվածքը»:
суббота, 22 ноября 2014 г.
среда, 5 ноября 2014 г.
«Թատերական Լոռի» փառատոնը` պատմություն
«Թատերական
Լոռի» 22-րդ միջազգային փառատոնն ավարտվեց: Հոկտեմբերի քսանվեցին
փառատոնի փակումն էր` փառատոնի ծննդավայր Ալավերդիում: Թեև փառատոն ի սկզբանե անց
էր կացվում միայն Ալավերդի քաղաքում, այս տարի այն առանձնահատուկ էր նրանով, որ
տնդգրկվեցին նաև Լոռու մարզկենտրոն Վանաձորն ու Ստեփանավան քաղաքը: Փառատոնը
նվիրված էր ժողովրդական արտիստ Սոս Սարգսյանի 85-ամյակին:
«Թատերական Լոռի» 22-րդ միջազգային փառատոն փակման օրն ամփոփվեց թատերարվեստի Լոռու
փառատոնային պատմության ևս մեկ փառավոր էջ: Հանդիսականի դերում այդ օրը
դերասաններն էին ու բեմադրիչները:
Մի սիրիահայ ընտանիքի ճակատագիր
Սիրիահայ ընտանիքը ապրում է Հայաստանում: Ուզում էր հայաստանցի ու հայուհի լինի իր երեխաների մայրը, այդպես էլ եղավ, բայց, երբ Սիրիայում ամեն ինչ իր բնականոն հունի մեջ ընկնի, կվերադառնան: Թողել են տուն, տեղ, աշխատանք, ի վերջո` ծննդավայր:
Աբուլ Աբությանները սիրիահայեր են: Ընտանիքի ավագ որդին առաջին անգամ Հայաստան էր եկել 4 տարի առաջ`մասնակցելու հորաքրոջ տղայի հարսանիքին: Այդ ժամանակ էլ տեսավ իր ապագա կնոջը` Վերային:
Նշանադրվեցին, հետո եկավ Վերային տանելու: 2012թ. սեպտեմբերն էր: Իրավիճակը սիրիայում արդեն կայուն չէր, բայց դեպքերն այնպես ընթացան, որ այլևս Սիրիա վերադառնալն անհնար էր:
воскресенье, 2 ноября 2014 г.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)