Այսօր պոեզիայի միջազգային օրն է

Խոցել են սիրտս երկսայրի սրով,
Շատ խորն է վերքս՝ չի սպիանա...

Լսում եմ խղճիս աղմկոտ սրտով,
Ինչ էլ մտածեմ՝ չի հանգստանա....

Ես ջախջախված եմ ու ոչնչացված՝
Անարժան ու բիրտ կյանքի ձեռքերով
Եվ շունչս պահած լսում եմ, նայում,

Թե վերջաբանը այդ երբ է գալու....

Երանի թևեր աճեին ու մենք թռչեինք, հասնեինք տուն

Նկարը գողացել եմ՝ Բարի գալուստ հեքիաթ կայքից.
շնորհակալություն.

5-րդ դասարանում անցնում էինք Աթաբեկ Խնկոյանի «Խխունջն ու սունկը»  առակը:

Նստել է խխունջը սունկի վրա, բարկանում է, նեղանում ու անցնողին նախատում:

-Էս ի՛նչ է թռչկոտում ճպռոտ ճպուռը, ասես չի կարող ինձ նման ծանր ու մեծ նստի:

Թիթեռները թրթռում են, թռչնակները ծըլվըլում, խխունջը նորից կատաղում է.

— Սրանք ի՜նչ են թռչում, թռչկոտում, ի՜նչ են երգում, էլ ուրիշ գործ չունե՞ն: Ա՛յ, ուրիշ բան եմ ես, ոչ թռչկոտում եմ, ոչ երգում: