Վարդանը, երևի երկրորդ-երրորդ դասարան կլիներ, միասին հյուր էինք գնում: Երևի գարնան սկիզբն էր: Մեզ մոտ գարունը միշտ ձնառատ է, բայց ձյան միջից արևն այնպես է շողում`կուրացնելու չափ աչք ծակող:
Ու այդ չքնաղ բնությունն իր գործն արեց:
Վարդանը բաց թողեց ձեռքս, սկսեց թավալվել ձների մեջ ու հաշվի չառնելով, որ փողոցում ենք, սկսեց բարձր ու ինքնաբուխ արտասանել.
-Ախր ուրիշ տեղ ձյունի մեջ արևՈւ այդ չքնաղ բնությունն իր գործն արեց:
Վարդանը բաց թողեց ձեռքս, սկսեց թավալվել ձների մեջ ու հաշվի չառնելով, որ փողոցում ենք, սկսեց բարձր ու ինքնաբուխ արտասանել.
Եվ արևի մեջ այսքան ձյուն չկա.....
Այսօր, թե մեծն Սահյանի 101-ամյակը, թե գարնանաձնային եղանակն ինձ դարձյալ հիշեցրին էդ սիրուն օրը, թեև տարիներ են անցել ու
Վարդանն արդեն զինվոր է:
Комментариев нет:
Отправить комментарий